Opvoeden. Elke ouder doet het en dat elke generatie weer.
Er zijn in de loop der jaren al heel wat verschillende stromingen in opvoeding geweest.
Met ieder zijn eigen ideeën, variërend van een hele 'vrije' opvoeding tot het opvoeden met zeer 'strenge' hand.
Daartussen nog tal van varianten. Maar laten we eerlijk zijn: binnen elke stroming doen we het toch allemaal op onze eigen manier.
Tegenwoordig, met de hectiek van deze tijd, is opvoeden misschien nog wel lastiger, dit als gevolg van alle dingen die we daarnaast te doen hebben en de daarbij komende stress.
Bij ons eerste kind hebben we meestal vooraf al duidelijke ideeën over hoe we het wel of niet gaan doen.
Misschien herken je bij jezelf de gedachte: "Zoals mijn ouders het deden, zo ga ik het dus echt niet doen".
Of misschien zijn er juist punten die je juist wel heel graag hetzelfde wilt gaan doen.
In de praktijk blijkt het niet altijd even gemakkelijk onze vooraf gestelde ideeën en opvattingen ten uitvoer te brengen.
Achteraf kunnen we allemaal vele excuses en oorzaken bedenken waarom we er vanaf geweken zijn.
Waarom is opvoeden dan nog niet zo gemakkelijk? Wat gaat er soms mis?
Je bent niet alleen leraar, maar tevens ook leerling als je kinderen hebt of krijgt.
Telkens doen zich nieuwe leersituaties voor, zowel voor een kind als voor zijn ouders.
Wij, als ouders, gaan er vaak van uit dat wij vooral leraar moeten zijn, maar laten we vooral een goede leerling proberen te zijn. We ondervinden dan zelf vaak hoe we op een goede manier een ander - ons kind - iets bij kunnen brengen.
Met het hierboven genoemde willen we zeker niet zeggen dat we maar niets meer moeten doen.
Integendeel, we zullen ons kind juist normen en waarden bij moeten brengen en er voor moeten zorgen dat ons kind weerbaar en vol zelfvertrouwen de wereld instapt.
Handboek PDD-NOS Column: februari 2004
Maar misschien denk je wel: Wat kan een kind mij nu leren?
Kinderen confronteren ons vaak met onze eigen tekortkomingen en omdat we daar niet graag mee geconfronteerd willen worden ervaren we ons kind dan al snel als lastig/vervelend. Daarmee projecteren we juist deze tekortkomingen op onze eigen kinderen.
We zullen een voorbeeld geven:
Laten we er eens vanuit gaan dat wij als ouders moeite hebben met het stellen van grenzen. Misschien komt dat in ons werk tot uiting doordat je leidinggevende je dingen laat doen die je eigelijk niet zou doen als hij het niet zou zeggen.
Maar omdat hij het zegt doe je het maar, want je hebt moeite nee te zeggen en daarmee je eigen grenzen aan te geven.
De kans is groot, dat ons kind ons daardoor zal prikkelen in het stellen van grenzen, door steeds te kijken of het over jouw grens heen kan gaan.
Het kind krijgt dan al snel het etiket van 'een vervelend kind te zijn' opgeplakt, omdat het steeds over jouw grens gaat.
Maar zou het niet zo kunnen zijn dat dit kind juist heel goed bezig is en dat het probeert je, als ouder, te leren ook voor jezelf grenzen te stellen en daar dan ook achter te staan?
Ontgaat je dit als ouder, dan zal het kind hiermee blijven doorgaan.
Ieder kind handelt immers vanuit een onbewuste behoefte zijn wereld te ontdekken en zal daarbij altijd op zoek zijn naar grenzen.
Als ouder heb je de verantwoording je kind hierin te begeleiden.
Vaak valt het op dat een kind zich bij iemand anders ook anders zal gedragen.
Dat komt omdat het kind deze persoon niet iets hoeft te leren en dat dit (leer)gedrag in deze situatie dus niet zo belangrijk is.
Vaak zie je ook, dat als je kijkt naar het voorbeeld van grenzen stellen, dat wanneer een kind bij een persoon verkeert die juist wel duidelijk is in het stellen van grenzen, er geen problemen op dit vlak zullen ontstaan.
Het kind voelt zich veelal aangetrokken tot deze persoon en heeft juist respect voor deze volwassene.
Er bestaat geen werkelijke vervanging van ouders, dus laten we de ouders koesteren en daarmee koesteren we ook de kinderen.
