PDD-NOS

De Zwitserse arts Paracelsus schreef al in 1567 'Alle Ding' sind Gift, und nichts ohn' Gift; allein die Dosis macht, daß ein Ding kein Gift ist'. Vertalen we dat dan zegt hij Vertalen we dat dan zegt hij 'Alle dingen zijn gif en niets is zonder gif, alleen de dosis zorgt ervoor dat iets niet giftig is'. Met andere (modernere) woorden 'De juiste dosis maakt dus het verschil tussen een vergif en een medicijn'. Dat hash bij herhaald gebruik een lichamelijke en geestelijke afhankelijkheid kan creëren is bekend, maar veel te vaak ontkend door gebruikers.

Een wat verontrustend feit is dat uit wetenschappelijk onderzoek gebleken is dat het gebruik van hash een vergrote kans geeft op het ontstaan van schizofrenie (letterlijk vertaald: gespleten brein) en hoe meer je gebruikt, hoe groter de kans daarop wordt. De kans op schizofrenie verdubbelt ruwweg al na een enkele keer blowen, maar verviervoudigt als je meerdere keren per week blowt. Heb je schizofrenie dan leidt hashgebruik vaker en eerder tot een terugval. Ook zijn de psychoses heftiger en langduriger.

Een tweetal ervaringen van mezelf: ik was aan het werk in een politiebureau toen er een man binnenkwam, die wanhopig om een praatje verlegen leek. Hij plofte op een stoel en vertelde dat zijn zoon was opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis omdat hij leed aan een ernstige vorm van schizofrenie. 'En dat allemaal door dat blowen,' zo sprak hij verslagen. 'Eén keertje maar en het was gebeurd met hem. Zijn leven , ons leven, zijn toekomst, alles voorbij.' 'Eén keerje maar?'zo vroeg ik me verbaasd af. Kan dat? Ja, dat kan.

De tweede ervaring. We werden geroepen bij een vrouw die van Jeugdzorg haar eigen zoon niet in huis mocht laten omdat hij die ene keer zou aangrijpen om steeds maar weer terug te komen met vragen om geld en eten. We troffen een troosteloze moeder aan die met een gebroken hart haar eigen zoon de toegang tot haar eigen woning moest weigeren. De zoon bleek onbereikbaar voor goede raad. 'Allemaal door die drugs,' zo maakte de moeder ons duidelijk. Ja, dat hadden we al gezien.

Negentien jaar jong nog maar, een vale, grauwe huid, ingevallen gezicht. 'Verkeerde vrienden en daarna is het alleen maar erger geworden. Zijn uitkering is na een week al op aan drugs en hij is door dat blowen geestelijk ook nog eens beschadigd geraakt.'

Handboek PDD-NOS Column: juni 2004

Ik zei dat ik het snapte, maar ik zag de pijn in haar ogen omdat iedereen 'het snapte, maar niet écht deed'. Wie snapt nu de pijn van een moeder die haar kind is kwijtgeraakt? 'Hash kan schizofrenie tot gevolg hebben,' zei ik tegen haar in de hoop bij hem een reactie uit te lokken. 'Zie je wel!' zei zijn moeder zowel verbaasd als opgelucht dat eindelijk, eindelijk, iemand het begreep. 'Want dát heeft hij nu.'

Hijzelf reageerde niet. Hij kreeg een tientje, weigerde een zak stroopwafels en slenterde weg. Ging vermoedelijk zijn drugs halen van dat tientje.

De vraag is dus niet meer of schizofrenie en hashgebruik bij elkaar horen, maar meer of bestaande schizofrenie leidt tot drugsgebruik of, andersom, dat drugsgebruik leidt tot schizofrenie. Wetenschappelijk onderzoek heeft ondertussen aangetoond dat het waarschijnlijk is dat iemand, die al een (aangeboren) aanleg heeft tot schizofrenie, zijn levenlang daarvan onbewust kan zijn. Maar dat het gebruik van hash het daadwerkelijke ontstaan kan 'triggeren'.

En dus is het recreatieve gebruik van hash een gevaarlijk soort Russische roulette. Je zult immers pas achteraf weten of je de schizofrenie al als een soort alien in je brein had zitten en dat je drugsgebruik dat monster heeft vrijgelaten. Eenmaal 'ontsnapt' is dat monster dat schizofrenie heet maar moeilijk weer in zijn kooi te krijgen. Patiënten zien vaak niet (of niet op tijd) in dat ze ziek zijn en dat bemoeilijkt de eventuele behandeling. Ook hebben gebruikers met schizofrenie de neiging om steeds verder weg te glijden om zichzelf uiteindelijk aan de zelfkant van de maatschappij terug te vinden. Een zwervend bestaan lokt natuurlijk ook geen therapietrouw uit.

Het is dus treurig dat iedereen die gebruikt pas over de mogelijke gevolgen na gaat denken als het misschien al te laat is. In deze maatschappij wordt het toch nog steeds normaal gevonden als je af en toe recreatief blowt? Daar heeft niemand toch last van? Alleen soms je eigen brein.

Blowen en het gespleten brein