Andrea Timmerman - HRM-adviseur
Waarom zijn er grenzen? Mijn eerste antwoord zou zijn om je te beschermen tegen niet welkome invloeden. Maar grenzen kunnen ook een barrière zijn voor je creativiteit. Maar te veel aan grenzeloosheid houdt je creativiteit juist weer tegen. Een begrip met meerdere gezichten...
Vandaag de dag hebben wij een scala aan mogelijkheden. Man of vrouw, arm of rijk, we kunnen allemaal studeren en kiezen wat we willen worden. We kunnen onze relaties uit kiezen; huwelijk, samenwonen, lat, one night stands... en ook met wie we willen; man, vrouw, arm, rijk, wit of zwart. We kunnen kiezen of we ouders willen zijn, of niet. We kunnen kiezen tussen openbaar vervoer of auto tussen emigreren of blijven, tussen sparen of uitgeven tussen talloze vrije tijdsbestedingen, religies, politieke partijen enzovoort, enzovoort. De grenzen zijn ver te vinden. Mooi toch?
Ook worden de geologische grenzen steeds kleiner door de uitvindingen op transportgebied. Maar ook door technologische ontwikkelingen in de communicatie zoals telefoon, internet, televisie. Je legt in 1 avond rustig contact met een stuk of wat andere mensen waar dan ook ter wereld. Geweldig, niet?
Ehm... Tot op zekere hoogte. Door al die keuzes en mogelijkheden moet je vooral je eigen grenzen beter bewaken. Meer dan ooit moet je sterk in je schoenen staan om voor je eigen keuzes en richtingen in je leven op te komen. Juist doordat alles kan en ook heel veel mag, moet je meer en meer een beroep doen op je gevoel van mate en je gevoel van eigenheid. Het zijn juist de grenzen die je beter leren focussen. Het sluit aan de ene kant een heleboel keuzes uit, maar geeft aan de andere kant ook rust en ruimte om creatief te zijn. Je aandacht is niet meer verdeeld maar gefocust op een bepaald gedeelte waardoor juist zo'n grens heel bevrijdend kan werken.
Om je grenzen aan te geven heb je toch een zekere mate van zelfkennis nodig. Je moet immers aanvoelen waar die grenzen liggen. En dat is al een kunst op zich. Niet voor kinderen, die weten het precies. Als ze niet met iemand willen spelen, nou dan doen ze dat niet en zeggen ze het ook gewoon. Ook dieren weten het feilloos. Is er te veel lawaai of drukte? Nou dan gaan ze wel een kamertje verderop ...
Handboek PDD-NOS Column: april 2006
Alleen de volwassen mens gaat er heel anders mee om. Ze werken rustig door terwijl de grens is bereikt, ze blijven kalm in een confrontatie terwijl de woede kolkt van binnen, ze negeren hun rotgevoel in sommige relaties, ze dansen de hele nacht door en verdoven hun moeheid met pillen of alcohol...
We laten veel te vaak mensen of situaties over onze grenzen gaan. En gek genoeg is het ook nog eens zo dat wanneer je je eigen grenzen aangeeft (hoe ongebruikelijk ook ten opzichte van de gemiddelde persoon) er juist ruimte ontstaat. Nog meer als die ander ook nog iets van je grensbepaling aantrekt. (zo niet, dan moet je een nieuwe keuze aan jezelf geven, namelijk of je nog met die persoon te maken wilt hebben).
Niet dat het grenzen verleggen een verkeerde zaak is hoor! Daar is natuurlijk niets mis mee. Je kan proberen om door het verleggen vooruit te komen in je leven. Dat is niet alleen vooruitstrevend maar ook spannend. Maar desalniettemin blijft de grens bestaan, al ligt die dan een stukje verderop.
Vroeger had ik vreselijk de pest aan grenzen. In de ruimste zin des woords. De grens van het op tijd thuis komen, de leeftijdsgrens voor bepaalde entrees of attracties, de grens van de maatstaven in de maatschappij...
Bah, vooral geen regels, geen geboden en verboden maar alles open en mogelijk!!
Nou, misschien wordt ik wel een oude taart, maar ik ben nu blij met bepaalde grenzen. Binnen de grenzen valt immers net zo veel te beleven! En maakt je een stuk minder rusteloos. Je hoeft niet meer uit 1001 dingen te kiezen, je hoeft niet meer 101 scenario's te bedenken, je hoeft niet meer je grenzen te bedenken. Het is duidelijk!!
Begrijp je wat ik bedoel?
