Roos Baum en Fred de Vries - auteurs
Fred:
Ik vrees ook dat mensen met PDD-NOS in de meer ernstige vormen nauwelijks echte liefde kunnen voelen en ervaren. Er zijn mij door troosteloze moeders verhalen verteld dat haar kind hen doodgewoon als ding, als etenbrenger, zag. Schrijnend voorbeeld: een moeder werd door haar dochter gedachtenloos aan de kant geduwd waardoor ze van de trap viel. Krimpend van pijn bleef ze liggen. De dochter liep gewoon over haar heen naar beneden. Mensen zijn in hun ogen dus soms lastige voorwerpen.
Roos:
Wat je beschrijft lijkt inderdaad veel op wat er bij Mbp ook gebeurt. Echter nu komen we bij het kernpunt van onze discussie. PDD-NOS kan worden vastgesteld als zijnde een stoornis. Bij Mbp wordt geen psychiatrische afwijking gediagnostiseerd. Mbp wordt puur gezien als een vorm van kindermishandeling net zoals bijvoorbeeld dierenmishandeling. De dader weet exact wat hij doet. Waarom hij het doet. Hij doet het met voorbedachten rade. Het is ook strafbaar. Een Mbp-dader verdwijnt na strafoplegging ook in de gevangenis en niet in een inrichting.
Fred:
Iets is pas een echte stoornis als het erkend is als een stoornis? Dat Mbp nog niet als zodanig gezien wordt zegt dus niets. Het handboek waarin alle bekende psychologische stoornissen beschreven staan, de DSM-IV-TR, stamt in zijn huidige vorm uit 1994 en de nieuwe versie wordt pas in 2010 of later verwacht. En de visie op Mbp is weliswaar veel eerder dan 1994 gepubliceerd (1977 door de Britse kinderarts Sir Dr. Roy Meadow), maar soms heeft iets tijd nodig om zijn plekje onder de zon te verwerven. Ook een diagnose.
En natuurlijk is Mbp een vorm van kindermishandeling, maar dat kun je ook zien als uiterlijke verschijningsvorm, als symptoom van iets wat dieper fout zit. En als je het wilt zien als een soort super egoïsme, dan zit je al dicht tegen de super korte termijn voordelen aan die een ADHD-er gewoonlijk nastreeft.
Roos:
Ben ik met je eens dat Mbp wellicht in de toekomst opgenomen wordt in DSM-IV. Tuurlijk bij het ontstaan van dit boek waren er minder stoornissen bekend als nu. Maar moet iedere abnormale handeling direct gekwalificeerd worden als een stoornis van het brein? Zou iedere afwijkende daad van een mens, een daad die door de maatschappij als niet normaal gezien wordt, dan gezien moeten worden als een uiterlijke symptoom van een diepere psychologische afwijking? Dat lijkt mij stug. Dan zou iedere misdadiger zich kunnen beroepen op het feit dat hij er niets aan kan doen omdat het een afwijking van zijn brein is!
Fred:
Goed gezien. Maar de DSM-IV is niets anders dan een opsomming van alle in de westrerse wereld bekende psychologische stoornissen. Er wordt niets gezegd over therapie of medicatie. Die keuze maken artsen. Eigenlijk is het enige doel van een dergelijk handboek om te zorgen dat iedereen weet dat je altijd over dezelfde stoornis praat als je, zeg, schizofrenie, benoemt. Daar passen dan weer diagnostische criteria bij om ook weer iedereen opdezelfde wijze naar de symptomen van een probleem te laten kijken.
Ik ben het er ook mee eens dat er een wildgroei aan syndromen kan ontstaan door iedere afwijking van de norm te gaan kwalificeren als benoembaar ziektebeeld.
In de rechtspraak heeft men het adagium: wat men dronken misdoet, wat men nuchter beboet. Dat wil zeggen dat je vanalles mag aanvoeren ter verdediging, maar dat een pleidooi slechts aanvaard wordt als je door een psychologisch onderzoek (in een TBS-kliniek) als niet of minder toerekeningsvatbaar bent beschouwd.
En daar zit dus de crux: pas als een aandoening zo ver van de norm afwijkt kun je je aan een straf onttrekken. Maar dan is TBS misschien wel een nog grotere straf.
Handboek PDD-NOS Column: juni 2007
Roos:
In dat geval zullen mensen die sec Mbp hebben niet in een TBS-kliniek terecht komen, maar een gewone straf krijgen. Maar ja hoe vaak heeft iemand in Nederland nu zijn ouders aangeklaagd of hoe vaak is in NL iemand aangeklaagd op beschuldiging van Mbp. Men durft in Nederland zijn vingers er niet aan te branden na wat er in Engeland ooit is gebeurd. En dat terwijl er per jaar (zoals de getallen nu bekend zijn, de nieuwe cijfers worden eind mei door de overheid bekend gemaakt) minimaal 5 kinderen aan de gevolgen van Mbp overlijden. Laat staan hoeveel kinderen er slachtoffer van zullen zijn, waar niet ingegrepen wordt, of wat nooit boven tafel zal komen.
Fred:
Tsja, in Engeland zijn er mensen veroordeeld zonder bewijzen, maar is er slechts geluisterd naar de mening van een zogenaamde expert. Dat is altijd slecht. Om een betrouwbare veroordeling te krijgen moet je bewijzen verzamelen. En dat zoiets bij Mps lastig zal zijn is bekend, maar datzelfde probleem heb je bij ook zaken als incest. Daar zijn vaak ook geen getuigen van en is er alleen het verhaal van het slachtoffer en de ontkenning van de dader. Maar ook daar worden mensen veroordeeld op basis van bewijs en aanwijzingen. Daar wordt altijd een onderzoek in de omgeving opgestart om te kijken welke versie van het verhaal de juiste is en een teveel aan aanwijzingen levert ook een veroordeling op.
Volgens mij heeft het bovendien te maken met een totaal gebrek aan kennis over het probleem bij politie en justitie.
Roos:
Zeker in dat laatste heb je gelijk. Maar ook bij verplegend personeel en (huis)artsen is er nog te weinig 'indept' info bekend over Mbp. Dit is ook exact de sleutel tot actie. Vandaar dat ik mijn boek geschreven heb en als eerste Nederlandse 'overlever' ermee naar buiten treedt. Omdat er nu te weinig over bekend is twijfelt men te vaak. En precies wat je zegt, waarom zou men in zaken als incest wèl actie durven nemen en veroordelen en bij Mbp niet. Bij incest is het alleen woord tegen woord wat jij zegt. Maar vreemd genoeg is bij Mbp het medisch dossier altijd ondersteunend en doorslaggevend. Een voordeel in het onderzoek wat bij incest vaak nauwelijks aanwezig is. Waarom dan toch willen artsen zich niet wagen aan een Mbp-constatering? Ik heb hier nog geen bevredigend antwoord op gevonden. Ook de diverse artsen die ik over dit onderwerp informatie gevraagd heb, willen wel met me mailen maar ik mag hun naam niet bekend maken. Ik wijt dit echt aan Engeland. Mensen zijn bang voor Engelse toestanden alhier.
Fred:
Maar als je de naam en de diagnose wegdenkt, dan blijft er toch een vorm van misbruik en mishandeling over? Daar kan toch tegen worden opgetreden? Vreemd trouwens dat bij medici met al hun gekoppelde computerbestanden daar tegenwoordig nog steeds geen lampje gaat branden.
Maar concluderend kunnen we misschien zeggen dat nog niets zeker is over zowel PDD-NOS en Mbp. De bestaande diagnostische criteria laten veel ruimte voor interpretatie. Bovendien bestaat er veel 'overlap' tussen allerlei psychologische problemen. Daardoor kunnen we misschien ook nimmer definitief zeggen dat Mbp een uiterlijke verschijningsvorm van PDD-NOS is.
Roos Baum is auteur van het aangrijpende boek "
Valse Salie".
Bestel het boek van Roos Baum hier:
