Het lijkt tegenwoordig wel of iedereen wel wat mankeert. Bovendien lijkt het alsof er ook steeds meer aandoeningen
zijn waaraan men kan lijden. Wie heeft er tot een paar jaar geleden ooit gehoord van Female Sexual Dysfunction (FSD,
vrouwelijke seksuele disfunctie) of Celebrity Worship Syndrome (CWS, een dwangstoornis waarbij iemand veel te veel
tijd verspild met het zich bezig houden met een bepaalde beroemdheid).
Heeft dit, zoals wetenschapper Trudy Dehue gelooft, te maken met het schaamteloos oprekken van de therapeutische
mogelijkheden van een bestaand medicijn zodat het patent nog een paar jaar kan worden uitgemolken? Of komt het
simpelweg omdat de medische wereld aan een gefragmenteerd wereldbeeld lijdt waarbij een dwangstoornis als diagnose
niet meer voldoende is, maar deze bijna oneindig moet worden uitgerekt omdat er dan weer een nieuwe speciale
therapeut een behandeling kan beginnen?
Voorlopig lijkt het erop dat er bijna wekelijks een nieuw ziektebeeld uitgevonden wordt om iedere minuscule afwijking
van het menselijk gedrag in een hokje te kunnen stoppen. Mogen we van onze therapeuten soms niet meer speciaal zijn?
Moeten we allemaal voldoende aan de criteria voor grijze muis? Wil niemand soms meer die pimpelpaarse muis met gele
stippen zijn of die
glow-in-the-dark muis?
Cijfers uit Engeland tonen aan dat tien procent van alle Britse kinderen een klinisch herkenbare mentale stoornis
heeft, terwijl in 2007 34 miljoen recepten werden uitgeschreven voor anti-depressiva voor een populatie van 60 miljoen mensen.
Die cijfers zijn daarna alleen maar gestegen.
Natuurlijk is het zo dat, als je de criteria van psychologische problemen op jezelf van toepassing laat zijn, je tot
de conclusie moet komen dat ook jij zo af en toe een herkenbare medische en psychologische aandoening kan hebben. Maar
vergeet niet dat een psychologisch probleem pas een echt prychologisch probleem is wanneer het probleem je voortdurend in je
dagelijks bestaan belemmert. Dus ja, iedereen zal wel eens een paranoïde gevoel hebben na het kijken van een enge film.
Iedereen zal wel eens even depressief zijn als het leven je even niet toelacht. En ieder kind zal wel eens druk en
onhandelbaar zijn als er teveel prikkels tegelijk zijn jonge brein binnenkomen.
Handboek PDD-NOS Column: december 2010
Dr. Tim Kendall, directeur van het National Collaboration Centre for Mental Health, maakt zich grote zorgen en ziet het
reële gevaar dat nieuwe ziektebeelden verzonnen worden op aandrang van medicijnfabrikanten om hun nieuwe medicijn een
extra toepassing te geven.
Medisch geschiedkundige Dr Louise Foxcroft is het daarmee volmondig eens en wijst op slecht gedefinieerde ziektebeelden
als Female Sexual Dysfunction en op de erectiele hardheidschaal, waarmee de stevigheid van een piemel wordt afgemeten
en die garant staat voor depressies bij mannen die laag op zo'n waardeloze schaal scoren. Natuurlijk wordt de erectile
hardness scale gepromoot door de makers van Viagra.
Dr. Foxcroft, schrijfster van het boek 'Hot Flushes, Cold Science', bezit boekenplanken vol met boeken over nu totaal
vergeten kwalen. Daaronder is hysterie. Daarvan konden de symptomen vroeger variëren van excessieve masturbatie tot
het excessief lezen van romans en het hebben van de neiging om veel te wandelen. De meest toegepaste therapieën voor
deze vrouwen - want het waren vrijwel in alle gevallen vrouwen - behelsden het toedienen van opium, de verwijdering
van de clitoris en langdurige opsluiting. Toen hysterie als diagnose wat in het verdomhoekje leek te komen, werd hij
naadloos opgevolgd door neurasthenie. Bij deze aandoening bleek dat overwerkte en overspannen mensen een tijdje uit
hun dagelijkse beslommeringen moesten worden gehaald om in een rusthuis wat tot zinnen te komen. Dit ziektebeeld kwam,
vreemd genoeg alleen voor bij redelijk gefortuneerde mannen en vrouwen.
Dr. Foxcroft gelooft dat je je niet langer bang moet laten maken door de medische wereld. Ouder worden is bijvoorbeeld
geen ziekte, maar een volkomen natuurlijk proces. De beste 'behandeling' is om alle pijntjes met wat asperientjes te
bestrijden en jezelf vooral niet druk te maken over het feit dat je er gewoon ook wat ouder uit zal gaan zien en zal gaan voelen.
Ook de overgang is niet iets waar je met angst en beven naar uit moet gaan zien. Vreemd genoeg is het de westerse vrouw,
die het meeste last van haar overgang lijkt te hebben. Het is dus ook gewoon hoe je met het probleem omgaat. En er is
ook zeker geen overgangssyndroom. Want dan moet je weer aan de hormonen die maar ten dele zullen helpen of aan de
plantaardige middeltjes die zeker niet zullen helpen.
