Iedere ouder met een druk kind lijkt tegenwoordig gebaat bij de diagnose ADHD. Dat betekent namelijk dat je opvoeding niet het probleem is geweest en dat je kind 'van nature' druk is. Te weinig wordt vervolgens nagedacht over de gevolgen van die diagnose.
ADHD is namelijk niet de oorzaak van de hyperactiviteit, impulsiviteit en beperkt concentratievermogen. Het is slechts de naam die deze gedragingen omschrijft, maar niet verklaart. Je kind krijgt een etiket op het voorhoofd geplakt waar het de rest van zijn of haar leven misschien wel last van zal hebben. Ook de ouders schieten er weinig of niets mee op als je kind een diagnose van ADHD krijgt.
Het aantal kinderen, volwassenen en zelfs bejaarden die de diagnose van ADHD krijgen neemt schrikbarend toe. De farmaceutische industrie heeft zich jarenlang ingespannen om de diagnostische criteria te zo veel mogelijk verruimen, waardoor meer mensen de diagnose ADHD kunnen krijgen. Dat is hen gelukt met de DSM 5.0 waar zo'n beetje iedere 'deskundige' betaald werd door de industrie. Ook betalen zij onderzoekers, psychologen en anderen om huisarts en ouders te overtuigen van het kwaad dat een onbehandelde ADHD kan doen.
Laura Batstra, schrijfster van het boek 'Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen', stelt een getrapte manier van behandeling voor van kinderen met vermoedelijk ADHD. Stap 1 is inventariseren van de problematiek. Stap 2 is normaliseren van de situatie. Soms is er namelijk wel degelijk sprake van een problematisch huishouden en is druk gedrag een signaal. Stap 3 is 'even aanzien', want soms trekt druk gedrag vanzelf bij als er positieve aandacht aan besteed wordt. Stap 4 is minimale interventie door bijvoorbeeld het lezen van een zelfhulpboek vol tips of het volgen van een therapie via internet. Stap 5 behelst gedragstherapie voor ouders of leerkrachten, waarin geleerd wordt het gedrag van het drukke kind bij te sturen. Stap 6 is doorverwijzing naar de échte hulpverlening zoals huisarts of psychiater. Het grote voordeel van deze getrapte manier van behandeling is dat er niet direct de neiging bestaat om naar medicijnen als Ritalin te grijpen.
Handboek PDD-NOS Column: juli 2015
Ritalin of methylfenidaat wordt de laatste jaren zo veel voorgeschreven aan kinderen dat het beeld dreigt te ontstaan dat een hele generatie kinderen 'defect' is en 'gerepareerd' moet worden met medicatie. Vrijwel iedere ouder, die de beslissing moet nemen om hun kind te medicaliseren, zal zich vermoedelijk wel afvragen of methylfenidaat geen gevaar oplevert voor de gezondheid van het kind.
Wat zijn de bijwerkingen?
Methylfenidaat is een amfetamine en is dus een broertje van speed. Dat amfetamines en speed verboden zijn betekent al dat het gebruik niet zonder gevaar was: het levert onder andere een verhoogde bloeddruk en hartslag op. Toegepast op soldaten in de Tweede Wereldoorlog verhoogde het middel het doorzettingsvermogen, verminderde het oordeelsvermogen en verminderde de eetlust. Ook methylfenidaat begon zijn leven niet als medicijn tegen ADHD, maar als pepmiddel voor volwassenen. Reden voor de wetgever om ook dit stofje in de Opiumwet op te nemen.
Het vreemde is dat de bijwerkingen van methylfenidaat zorgvuldig geheim zijn gehouden door de fabrikant en hun betaalde hulpjes in de psychiatrie.
Een wetenschappelijk artikel uit 2011 meldt als bijwerkingen van methylfenidaat: signalen van bloeddrukverhoging, hallucinaties en lichte psychoses, angst, agitatie, agressie, acathisie (motorische onrust) manie, leverschade, zelfmoordneigingen en het plotseling overlijden van mensen met een niet eerder geconstateerd hartprobleem. Lees het hele artikel
hier.
Ik denk dat drukke kinderen altijd hebben bestaan en ook zullen blijven bestaan. De moderne samenleving wil die kinderen in een keurslijf persen en dan is het geen wonder dat er problemen ontstaan. Wij maken dus eigenlijk onze eigen kinderen druk en dat moet dan weer met levensgevaarlijke medicijnen aangepakt worden.
Laat een kind gewoon kind zijn. Zelfs als het iets te druk is. Gaat in de meeste gevalllen namelijk vanzelf weer over.
